Gedichten
Limburgsvolkslied
Kleen dochterke
Pruimenboom
Schrijverke
Hetepootjes
Geschenk
Portret
Hobos

1. Beeld van Guido Gezelle - 2. Yvonne Bogaerts, Mama Mia Braeken en Alda Braeken op bezoek in het Middelheim park - 3. Gert en Yvonne bij de pelikanen - 4. Gert Bogaerts, Alda Braeken en Yvonne Bogaerts Zoeken de schrijverkes

Het schrijverke
O krinklende winklende waterding
met ët zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op ët waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zo snel,
al zie ëk u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zo wel,
al zie ëk u geen ooge, geen ÈÈn.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over ët spegelend water klaar, en ët water niet meer en verroert
dan of het een gladdige windtje waar,
dat stille over ët waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zegt mij dan, -
met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die ët mij zeggen kan: -
Wat schrijft en wat schrijft gij zo zeer?
Gij schrijft, en ët en staat in het water niet,
gij schrijft, en ët is uit en ët is weg;
geen christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn ët visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn ët kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn ët keikes of bladtjes of blomkes zoet,
of ët water, waarop dat ge drijft?
Zijn ët vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
of is ëet het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
of is het u, schrijverken zelf?
En 't krinklende winklende waterding,
met ët zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
en ët bleef daar een stondeke staan:
"Wij schrijven," zoo sprak het, "al krinklen af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gaf,
»»n lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nog,
den heiligen Name van God!"